‘Lisca Bianca’ is de fraaie titel van een speciaal voor de voorzaal gemaakte doorwrochte en ambitieuze installatie. De jonge kunstenaar Yasmijn Karhof, maker van eerdere opblaaswerken en -kostuums, bouwt een landschap van perslucht.
‘Lisca Bianca’ is tevens de naam van een klein Italiaans eiland dat een onderdeel vormt van de Eolische Eilanden. Eolisch is een geologische term voor 'door de wind gevormd gesteente'.

De installatie bestaat uit een groot aantal met constante perslucht gevulde 'stenen' die tezamen een desolaat strandlandschap vormen. De toeschouwer wandelt en klautert door het landschap heen en wordt zodoende eveneens onderdeel van het geheel. Rotsblokken en keien van diverse grootte vormen een microkosmos, welhaast een getransporteerde uitsnede van een landschap. De installatie is wellicht zowel te beleven als een 3D-versie van doorsnedetekeningen uit een encyclopedie, als een motor voor herinneringen aan een reis naar gelijkaardige rauwe keienstranden. Landschappen waar een tijdloze verstilling heerst, alsof de tijd bevroren is.

Voor Karhof is het publiek een wezenlijk onderdeel van de installatie. Ze vormen samen één beeld. Vanuit de deuropening ontvouwt het landschap zich eerst als een ansichtkaart of een foto, een mentale perceptie. Maar de toeschouwer wil ook verder, de voorzaal is tenslotte ook een transitruimte, en zal zich dienen over te geven aan een fysieke ervaring; de niet zo eenvoudige tocht over en tussen het 'zachte gesteente'. Zo ontstaat een dialoog met de mogelijkheden en beperkingen van de fysieke context. Het publiek wordt tijdelijk figurant en stuurt door haar positionering de betekenis van de installatie.

Dit werd fraai bewaarheid op de opening. Na enige aarzeling in de beginuren werd het werk uiteindelijk gebruikt als een machtig springkasteel. Dit mede door de ontdekking dat de grote stenen als lanceerplatform gebruikt konden worden. Zo is menig bezoeker op een ‘Sprung aus den Wolken’ getrakteerd. Hiermee ontvouwde zich nog een boeiend aspect van de installatie; naast alle bovengenoemde inhoudsvolle connotaties had het werk ook een veel geprezen humoristische inslag. Het was simpelweg een leuk avontuur. Het komt niet vaak voor dat een kunstwerk zoveel schijnbaar tegengestelde aspecten en betekenissen in zich verenigt. Een stralende en genietbare sensatie, vol als het leven zelf.

'Once the Aeolian islands were many volcanoes.'
'What's the name of this one?'
'this should be Basiluzzo.'
'Basiluzzo... it sounds like the name of a fish.'
'That one there is Lisca Bianca.'
'How boring. Why all this fuss over a swim.'
'Aren't you going ashore?'
'Are you calling these rocks a shore?'
(From; 'l'Avventura' van Michelangelo Antonioni)

Back to TEXT